Paragraf 6

- Nie bawię się w trójkąty, gdzie jest dwóch facetów.

Miałczenie Kaulitza przyprawiało mnie o ból głowy.

Oczywiście nie obyło się bez kłótni, bo szanowny Gwiazdor nie chciał z nami jechać. Bo niedawno wszedł do klubu, bo nie zdążył się porządnie napić. Miałam ochotę mu za to przyłożyć. Zresztą to nie tylko ja, bo Burnell musiał wyjść z salonu, nie mogąc słuchać jego jęczenia. Pretekstem było wykonanie telefonów do agentów.

Siedziałam w fotelu z nogami opartymi o stolik. Gdyby nie to, że co jakiś czas zaciągałam się papierosem, odcięłabym się od świata. Zresztą to i tak niewiele brakowało, bo widok z trzydziestego piętra na Los Angeles był dla mnie o wiele ciekawszy, niż goście w moim i Alana mieszkaniu.

Jakąś godzinę temu widziałam przed oczami swojego męża. Po dwóch latach zobaczyłam żyjącego Jeremiaha. Jako kochająca żonka chyba powinnam się cieszyć.

Tak się cieszę, że zabiłabym skurwiela.

Zgasiłam papierosa i gwałtownie wstałam z fotela, aż zakręciło mi się w głowie. Musiałam przytrzymać się oparcia i zamrugać powiekami, by zniknęły mroczki.

- Kaulitz – syknęłam. – Przestań jęczeć. Zaczyna mnie od tego głowa boleć.

Prychnął tylko i wrócił do grzebania w swoim telefonie.

A pomyśleć, że chciałam się z nim pieprzyć.

Stanęłam na środku salonu i założonymi rękoma zaczęłam się wpatrywać w Wokalistę, który w najlepsze rozwalił się na sofie. Swoją koszulę w kratę rzucił niedbale na oparcie i został w czarnej bokserce, na której odznaczał się kolczyk w sutku. Ramiona były ozdobione tatuażami, a nadgarstki bransoletkami i konkretnym zegarkiem. Jego ciało było ładnie zbudowane, nie za chudy, nie za bardzo przypakowany. Miał na sobie ciemne, obcisłe jeansy i…o matko! Niezły sprzęt w portkach. Te rurki go nie uciskały za bardzo?

Szybko przeniosłam wzrok na jego twarz, by nie mieć żadnych kosmatych myśli.

I tak się nie udało.

Jego świetnie wykrojone usta aż krzyczały, że zapewnią mi dobrą zabawę. Pikanterii dodawały kolczyki w wardze i, o zgrozo, kolczyk w języku, który leniwie sunął po jego ustach. Od tego widoku zrobiło mi się gorąco. Czy on nie mógłby coś, teges…

- Elisa – podskoczyłam na głos Lucasa i zamrugałam powiekami, by odgonić od siebie widok jego ust tam, gdzie bym chciała. Burnell zmarszczył czoło, a ja poczułam, że się rumienię. – Apartamentowiec jest obstawiony – zaczął powoli i nie omieszkał zlustrować mnie wzrokiem. – Wolisz żebym został, czy sobie poradzisz?

- Damy sobie radę sami – wtrącił Bill i posłał mu złośliwy uśmieszek. Kiwnęłam potakująco brunetowi.

- Wyśpij się, przyjadę po was około dwunastej.

Okej, to było dziwne, kiedy Lucas do mnie podszedł i dał buziaka w czoło. Czy ja jestem jeszcze najebana? Odprowadziłam go wzrokiem do drzwi wyjściowych i podrapałam się po głowie.

Nie, ja jestem już tylko odrobinę wcięta, a panowie bawią się w oznaczanie terenu. Jak dzieci, no kuźwa jak dzieci.

Szybko podeszłam do drzwi i zamknęłam je na zamki i łańcuch.

Mimo tego, że była już po pierwszej w nocy, zrobiłam się głodna. W kuchni panował porządek. Właściwie to w całym domu było czysto dzięki temu, że Alan był pedantem. Nienawidził bałaganu, a uwielbiał sprzątać. Tylko mój pokój wyglądał, jakby przeszło przez nie tornado.

- Jesteś głodny?! – Krzyknęłam z głową w lodówce. Tylko co ja mogłam mu dać do jedzenia? Miałam resztkę zapiekanki greckiej, jakąś wędlinę, kilka jajek.

- Nie musisz krzyczeć – podskoczyłam na dźwięk jego głosu tuż przy mojej głowie. – Nie jestem. Masz coś zimnego do picia?

- Ale mnie wystraszyłeś – westchnęłam i wyciągnęłam z lodówki zapiekankę i colę. – W sumie to chciałabym z tobą porozmawiać. – Już miał coś odpowiedzieć, ale go uprzedziłam. – Nie mów mi tylko, że nie powiesz mi nic bez prawnika, skoro widzisz, że sytuacja wygląda gorzej, niż myślałam.

- Tylko co ja mogę ci powiedzieć? – Włożyłam jedzenie do mikrofali i wyciągnęłam szklanki z szafki, by nalać nam napoju. – I tak wszystko wiecie.

- Musisz z nami współpracować. Osoba, która cię ściga, jest lepiej wyszkolona, niż sądziłam.

- Robicie ze mnie zasadzkę. Nie chcę narażać rodziny i przyjaciół.

- To nie utrudniaj nam pracy swoim zachowaniem. Jesteś nieznośny.

Nim się obejrzałam, stałam dociśnięta do blatu kuchennego, a Kaulitz nachylał się nade mną. Chwilowy brak równowagi mogłam zgonić na wysokie szpilki, których nie pozbyłam się po wejściu do domu.

- Gdybym cię przeleciał, śmiem sądzić, że mówiłabyś inaczej – zaczął błądzić palcami pod dekoltem mojej sukienki. Pod jego dotykiem po moim ciele przeszły dreszcze, co skwitował cwanym uśmieszkiem i posunął się dalej.

- Doprawdy? – spytałam, nakazując sobie w duchu, że mam przestać patrzeć mu w oczy. Niezależnie od tego, co się działo, zdołałam zaobserwować, że te czekoladowe tęczówki mogłyby manipulować moim  umysłem. Nie byłam w stanie oderwać wzroku. – Doprawdy? – Powtórzyłam ochrypłym głosem.

- Nie – odparł Kaulitz, wyciągając dłoń, by dotknąć mojego ucha. – Błagałabyś o więcej.

- Wiesz, że masz oczy w kolorze mojej sypialni?

- Może mi ją pokażesz?

I wtedy przez moje ciało popłynął prąd. Potężny.

Nie spuszczając ze mnie wzroku, Bill pogładził palcem moją szczękę, a potem szyję.

- Pokażesz? – Powtórzył. Był tak niewypowiedzianie przystojny, a przy tym bardzo męski, tylko spróbuję.

Podszedł do mnie jeszcze bliżej, aż nasze ciała się zetknęły ze sobą, a jego dłoń ześlizgnęła się, by spocząć na mojej talii. Nie mogłam dostrzec już jego twarzy, nie zadzierając głowy. Ten prosty ruch teraz mnie całkowicie przerastał. Miałam ochotę się rozpłynąć. Rozpłynąć i zabrać Billa prosto do sypialni, by tam robił różne, wspaniałe rzeczy z moim niecierpliwym ciałem.

- Rozluźnij się trochę – szepnął, muskając ustami ucho.

- Tak – wymruczałam, czując, jak jego dłonie gładzą mnie po ramionach. – Tak.

Wokalista ucałował szyję, tuż obok ucha, po czym dodał:
- Tak.

Przez moje żyły przepłynęła ostra, paląca ekstaza, której nie mogłam się oprzeć. Miałam ochotę zerwać z niego ubranie i przekonać się, czy rzeczywiście jest tak dobrze zbudowany. Lizać jego skórę, wbijać paznokcie, ujeżdżać go, posiąść… Pozwolić się posiąść.

Jego usta dotknęły moich warg, a ja jęknęłam głośno. Ręce na moich biodrach zacisnęły się, Wokalista podniósł mnie bez wysiłku, sadzając na blacie i zaczął całować głęboko. Ogień przepływający przeze mnie od ust, aż po palce u nóg, zbierał się między nogami.

Jego język pieścił mnie zapamiętale, a jego ciało było tak twarde i piękne, tak doskonałe, tak…

Nic innego w tym momencie się nie liczyło.

Nie!

Nie mogłam tak mówić. Nie mogłam tak myśleć.

Bian się liczyła.

Ja się liczyłam.

Usta Billa pieściły moją szyję, ześlizgując się w kierunku dekoltu.

- Cudowna.

Zostałam mianowana dziwką Billa, którą ma na skinienie palcem i którą w każdej chwili może zniszczyć. Byłam dla niego pomocą w wybiciu się.

Byłam tylko zabawką, którą można bez żalu wyrzucić. Jak Bian i każda inna.

Odepchnęłam go od siebie tak mocno, że wpadł na wyspę kuchenną.

- Ty sukinsynu! Nie będę twoją kolejną dziwką!

W ułamku sekundy po jego twarzy przemknął wyraz szoku, ale za chwile zastąpiła go znajoma arogancja.

- A czyją? – Skrzyżował ramiona i parsknął śmiechem. – Nie, nie odpowiadaj. Warto było spróbować – odparł, wzruszając ramionami. – Chyba nie powiesz mi, że ci się nie podobało.

Byłam tak wściekła, że zapomniałam o jedzeniu w mikrofali. Byłam tak zdezorientowana, tak przepełniona pożądaniem, które zamieniło się we wściekłość, że straciłam poczucie rzeczywistości. Czułam się tak upokorzona, że miałam ochotę mu przywalić. Powinnam była się spodziewać takiego zagrania, ale nie sądziłam, że Kaulitz posunie się tak daleko. Najwyraźniej byłam idiotką.

Wyszłam z kuchni, nie zwracając uwagi na jego słowa.

Co za gnojek, co za cholerny gnojek!

Miałam dość tej pojebanej sytuacji i jeszcze on odstawia takie szopki. Dygotałam z nerwów, ale nie zamierzałam płakać. To oznaczałoby, że jestem słaba.

- Miłego spania w salonie! – Krzyknęłam do niego i trzasnęłam drzwiami od swojej sypialni.

- Kochanie, wróciłem! – Zamknąłem za sobą drzwi od piwnicy i zeszedłem po schodach, zapalając po drodze światło. – Na pewno się cieszysz – zaśmiałem się i podszedłem do blondynki leżącej na łóżku. – Chyba nie myślisz, że uwierzę, że śpisz.

Bian Rothfield była zbyt głupią osobą, by mnie oszukać. W sumie to bawiła mnie jej osoba.

Naczytała się poradników i usiłowała nawrócić mnie na dobrą stronę mocy. Nie, kochanie, nie uda ci się to.

Jej wystraszony wzrok wywołał u mnie szerszy uśmiech.

Wyjąłem z kieszeni scyzoryk i przeciąłem taśmę, która krępowała jej nogi i delikatnie odkleiłem kawałek z jej ust.

- Mówiłem ci, żebyś się nie szarpała, bo kajdanki będą się mocniej zaciskać na twoich nadgarstkach – pogłaskałem ją po włosach jak ukochanego pupilka. Odkręciłem butelkę z wodą i podsunąłem pod jej usta, by się napiła. – I tak muszę przyznać, że zrobiłaś się grzeczna. Jestem z tego powodu zadowolony.

Przestała pić i podkuliła nogi, odsuwając się ode mnie.
- Jak długo będziesz mnie tu więził?

- Mam dla ciebie ciekawsze informacje, moja droga – zmieniłem temat i usiadłem na krześle. – Twoją sprawą teraz zajmuje się FBI. Szukają nas.

- Mam nadzieję, że cię zabiją.

- Wcale nie! – Klasnąłem z zadowoleniem w dłonie. – W tej grupie jest moja żonka, dasz wiarę?

- Dlaczego cię to cieszy?

- Poznałaś ją, to Elisa – wytrzeszczyła na mnie oczy. – Ten idiota Lucas wziął ją do sprawy i myśli, że ona będzie w stanie mnie w najgorszym przypadku zastrzelić! – Nic się nie odezwała, więc kontynuowałem. – W dodatku twój były dostał obstawę.

- Bill?! A co ona ma z tym wspólnego?

- Widział mnie, jak cię porywałem. Chciał zgrać bohatera i próbował cię ratować – westchnąłem. Niby jak ta imitacja faceta miałaby mnie pokonać? Nawet nie umiałby wyprowadzić ciosu. – Ale się zdenerwowałem, w sumie ty też będziesz zła – wyciągnąłem z kieszeni telefon. – Elisa była w klubie, tam gdzie on. Zaczęli się zabawiać – podsunąłem jej pod nos wideo. Widziała, jak Kaulitz ją obmacuje, jak dotyka jej piersi pod sukienką. Blondynka zbladła na ten widok. Pewnie liczyła na to, że jej przyjaciółeczka odepchnie skurwiela, który zniszczył jej życie, a tu proszę. – Nie martw się, przypomniałem jej, że ma męża. Żałuj, że nie widziałaś jej miny. Podniecenie od razu z niej zeszło. Chociaż muszę stwierdzić, że to bardzo honorowa osoba i nie przespałaby się z nim, wiedząc, co ci zrobił. Może nawet zrówna go z ziemią.

- O co ci w ogóle chodzi?!

- O nic – wzruszyłem ramionami. – Cieszę się z nadchodzącej zabawy.

- Jeremiah…

- Nie spotkasz się z Billem – wstałem z krzesła. – Przynajmniej nie na tym świecie – zaśmiałem się ze swojego dowcipu. - Na pocieszenie mogę powiedzieć, że będziecie leżeli obok siebie. Czy to nie wspaniałomyślne z mojej strony?! Teraz wybacz, bo muszę wyjść i coś załatwić, ale niedługo znowu do ciebie wracam. Bądź grzeczna.