Paragraf 23

Dzisiaj bez odpowiedzi na komentarze, dochodzę do siebie po obejrzeniu teledysku do #LWLYB. Chyba jak każda z Was.
Wachlowanie książką nic nie dało, wypieki dalej zostały.
Chyba muszę im podziękować, bo zachciało mi się pisać :D

*

- Możesz mi teraz wyjaśnić dlaczego wróciłaś do munduru?

- Widziałeś zdjęcie, poszedł z tą niunią do pokoju i wyciekło zdjęcie - przeciągnęłam się na fotelu. - Przecież nie będę z nim w związku, kiedy zdradził.

Jeszcze tego samego dnia pojechaliśmy do studia Alana, by Bill mógł podciąć włosy i zamalować swoje odrosty.

Sporo ludzi się kręciło i plotkowało między sobą. W końcu Bill Kaulitz pokazał się na mieście ze swoją "byłą dziewczyną, która jest jego ochroniarzem". Nie obyło się też bez paparazzi, którzy robili zdjęcia przez szybę, więc wiadomość obiegła już sporą część świata.

- Wiesz, że niszczysz go tym.

- Dlaczego go bronisz? - Odłożyłam jakieś pismo na stolik. - Nie będę narażała swojej opinii, dość już plotek w pracy - prychnęłam. - Chociaż teraz dopiero zaczną się śmiać. Nie było mnie zaledwie trzy tygodnie i już znalazł sobie panienkę.

- Teoretycznie nie jesteście razem, więc cię nie zdradził.

- Teoretycznie miałam go tylko bronić i pilnować, a nie spać z nim w jednym łóżku i pozwalać, by zabawiał się ze mną.

- Chciałaś dać mu szansę, prawda?

- To już nieistotne - wstałam i wyciągnęłam z kieszeni papierosy. - Idę zapalić na zaplecze.

Przekazałam Lucasowi wiadomość i poszłam na tyły salonu. Dwie pracownice również tam paliły, a po moim wejściu ucichły. Tak już zostanie. Będę znana jako podstawiona dziewczyna Kaulitza i przynajmniej przez kilka lat ludzie o tym nie zapomną.

- Margharet i Lilly, miło was widzieć - odpaliłam papierosa i posłałam im swój firmowy uśmieszek. - Jak tam ploteczki?

- Muszę wracać do pracy - mruknęła pierwsza i zgasiła papierosa w popielniczce.

- Tak, ja też, zaraz klientka przychodzi - Lilly poszła w ślady koleżanki i zostałam w pomieszczeniu sama. Jak zwykle zresztą.

Wypuszczając dym z ust, spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Włosy zostały niedbale związane w koka, twarz całkowicie blada, bez wyrazu. Dopiero teraz zobaczyłam, że rzeczywiście sporo zeszłam z wagi. Spodnie trzymały się na pasku i nie opinały mojej pupy jak zawsze, tylko lekko zwisały. Nawet biustonosz zrobił się za duży. W dodatku korektor nie poradził sobie z sińcami pod oczami, a kości policzkowe były ostrzej zarysowane.

Ostatni raz, do takiego stanu doprowadziłam się po "śmierci" Jeremiaha. Przestałam normalnie jeść, sporo piłam i przez to na wadze straciłam jakieś dziesięć kilogramów. Dopiero pod groźbą wydalenia ze służby wzięłam się za siebie. I historia teraz zaczyna się powtarzać.

Boże, nawet szelki z bronią zwisały ze mnie, bo były za duże.

- Ellie? - Odwróciłam się od lustra, by spojrzeć na Andersona. Blondyn spojrzał na mnie od góry do dołu, a mnie zrobiło się jeszcze gorzej pod tym spojrzeniem. - Źle wyglądasz, wszyscy to mówią, a ja potwierdzam.

- To miało brzmieć jak "Cześć Ellie, miło cię widzieć"?

- Skarbie - podszedł do mnie i złapał za rękę. - Ubrania na tobie wiszą, a twarz wygląda jakby została tworzona przy pomocy linijki. Nie będę kłamał, że dobrze wyglądasz.

- Wyglądam tak, jak się czuję - oparłam głowę o ścianę. - Jako kolejny przyszedłeś się ze mnie wyśmiewać czy drwić?

- Jeżeli to poprawi twój wygląd i samopoczucie, to tak.

- Jestem po prostu zmęczona tą sprawą i wycieczką do Londynu.

Wskazał mi na krzesełko - Siadaj, trochę cię poprawię, zanim Alan rozniesie w pył wszystkich.

- Dlaczego miałby to robić?

- Wściekł się na to zdjęcie, na to jak wyglądasz i w sumie przed chwilą kłócił się z Billem i Lucasem - usiadłam na wskazanym miejscu i uniosłam jedną brew w zdziwieniu. - Na Kaulitza najechał z tekstem pod tytułem "jesteś zwyczajną dziwką, która szuka wrażeń", a z Lucasem negocjuje wolne dla ciebie. Wiesz, że on nie krępuje się nawet przy klientach - spojrzałam się na sufit, kiedy nakładał mi korektor pod oczy. - Nikt nie odważył się odpyskować.

- Ellie, wracasz do domu z Alanem. Walizki z domu Kaulitza jeszcze dzisiaj ci przywiozę.

Dotknęłam przełącznika w swoim uchu, by odpowiedzieć. - Na ile wracam do domu?

- Dam ci znać kiedy będziesz potrzebna.

- A nie mówiłem? - Uśmiechnęłam się nieśmiało do blondyna, a ten natychmiast wrócił do pracy nad moją twarzą.

Zaraz po tym jak Bill i agenci wyszli z salonu, wróciłam z Alanem do domu. Od razu kazał mi iść spać, a ja nawet nie miałam ochoty by się sprzeciwić. Po szybkim prysznicu, położyłam się w swoim łóżku.

Właśnie, tylko się położyłam, bo o spaniu nie było nawet mowy.

Mimo wyłączonych dźwięków w telefonie, wyświetlacz ciągle się zapalał, oznajmiając, że ktoś próbuje się skontaktować. Niezapisane numery musiały zwiastować tylko i wyłącznie dziennikarzy.

Jakim cudem dostali mój numer? Przecież cały sztab ludzi w FBI stał za tym, by chronić moje życie prywatne.

- Alaaaan! - Nie minęła nawet minuta, kiedy znalazł się w moim pokoju i stanął przede mną. - Błagam cię, odbierz telefony z obcych numerów i pozbądź się jakoś tych natrętów, bo dostanę szału.

- Skąd mają numer?

- Sama chciałabym to wiedzieć - odrzuciłam kołdrę na bok i złapałam telefon domowy. - Zadzwonię do Q.

Kiwnął tylko głową i odebrał zastrzeżony numer, naciskając na głośnomówiący.

- Zakład pogrzebowy "To już", w czym mogę pomóc?

- Yyyy...to nie numer Elisabeth O'Donell?

- Kogo? - Udał zdziwionego. - Nie, nikt taki u nas nie pracuje i raczej nie leży.

- To przepraszam, pomyłka.

Rozłączył się i położył obok mnie. - Banda idiotów - mruknął.

Z pamięci wybrałam numer bezpośrednio do Q. Odebrał po drugim sygnale.

- Mogę wiedzieć czemu dzwonisz do mnie z niezabezpieczonego telefonu?

- Mogę wiedzieć czemu na moją komórkę dzwonią pierdoleni dziennikarze? - Użyłam chyba najbardziej niemiłego tonu głosu i przez chwilę zapanowała cisza.

- A skąd mają twój numer?

- Q, kurwa, co za eureka - w tle było słychać rozmowy innych osób. - Właśnie po to dzwonię. Te szuje wydzwaniają do mnie cały czas od godziny! To agencyjny numer, a nie mój prywatny.

- Zaczekaj chwilę i nie ruszaj tego telefonu - połączenia przestały przychodzić, a na ekranie pojawiła się informacja o błędzie. Krótko mówiąc, nasz informatyk włamał mi się do telefonu. - Muszę zmienić ci numer, albo zmienić metodę szyfrowania karty SIM.

- Szybko o tym pomyślałeś.

- W sumie to mam dla ciebie kilka wiadomości - mruknęłam, na znak, że go słucham. - Usuwamy zdjęcia Billa i tej kobiety z internetu, albo wciskamy kit, że to nie on. Graficy tak tym manipulują, żeby wyglądało to na montaż.

- Mam to gdzieś.

- Drugą sprawą jest twoje ujawnienie się - nie zwrócił uwagi na moje wcześniejsze słowa i kontynuował. - Nikt nie napisze, że jesteś agentem FBI. Założyliśmy lewą firmę ochroniarską, więc od dzisiaj jesteś ochroniarzem Kaulitzów. - Też mi coś. Zostałam mianowana cieciem, hurra! - Koniec jazdy na sygnale.

- Zabierasz mi zabawę.

- Bywa - mój telefon totalnie umilkł, pokazując jakieś trzydzieści nieodebranych połączeń. - Teraz przejdziemy do tych gorszych informacji.

- Zamieniam się w słuch - wygodniej rozsiadłam się na łóżku, a Alan zaczął grzebać w mojej szafie, w której zapanował porządek pod moją nieobecność.

 - Dana Roberts, ta szuja z Londynu, zażądała komisji dla ciebie. Stwierdziła, że lekceważysz swoje obowiązki, uciekając z Londynu oraz jesteś niestabilna emocjonalnie.

- Niech się pocałuje w dupę - mruknęłam.

- To samo powiedział Stary, ale na jej żądanie zorganizował komisję, składającą się z jego znajomych, co oznacza, że nie masz się czym przejmować. Wiesz, że on nie pozwoli, żeby cię wyrzucono, co mnie dziwi, bo nie rozłożyłaś przed nim nóg, a robi dla ciebie takie rzeczy.

- Kiedy ta komisja?

- Za dwa dni o 12 - sięgnęłam po swój kalendarz i zapisałam to sobie. - I szukają cię z instytutu do spraw opieki nad dziećmi. To nie jest przypadkiem odzew w sprawie adopcji?

- Nie wiem, mam to gdzieś - wstałam z łóżka. Za oknem zaczęło się już ściemniać, a zegar pokazywał godzinę dwudziestą. - Gdyby coś się działo, to daj mi znać, bo teraz chcę odpocząć.

- Yup, do usłyszenia. Telefon naprawiony, nie powinni dzwonić.

- Dzięki.

Rozłączyłam się i odłożyłam telefon na miejsce.

Świat zaczyna wariować, a ja razem z nim. Komisje, instytuty, media...czy to się kiedykolwiek skończy?

Alan wyciągnął z mojej szafy, czarną, obcisłą sukienkę, która sięgała mi do kolan. Była jedną z najprostszych i dla mnie najlepszych, które wisiały w mojej garderobie. Długie rękawy, kwadratowy dekolt. Na ziemi, obok niej, stały czerwone, lakierowane szpilki Anouk od Jimmy'ego Choo.

- Czeka mnie jakaś randka?

- Idziemy do Madeo na kolację, zarezerwowałem nam stolik - uśmiechnęłam się szeroko. To była wspaniała restauracja, w której podawali boskie, włoskie jedzenie. - Tak, muszę cię trochę podtuczyć, masz godzinę.

I tak też było. W ciągu godziny udało mi się podkręcić włosy, by spiąć je w luźnego koka i puścić luzem parę pasm. Postawiłam na czerwoną szminkę, mocno wytuszowane rzęsy i delikatną kreskę na powiece. Paznokci nie zdążyłabym pomalować, więc skorzystałam z dobrodziejstwa w postaci naklejek i w ciągu paru minut cieszyłam się piękną czerwienią na nich.  

- Byłem z nimi na imprezie, ale odpędzał każdą laskę, która podeszła.

Zaparkowaliśmy już pod restauracją. Po parkingu kręciło się kilku paparazzi, którzy robili zdjęcia znanym osobistościom. Pewnie czekało nas to samo.

Plusem było to, że nie musieliśmy czekać w kolejce by wejść do środka, tak jak zwyczajni ludzie.

- Co się stało, to się nie odstanie, przynajmniej nie muszę już udawać i biegać za nim w szpilkach.

Alan wysiadł pierwszy i obszedł samochód, by otworzyć mi drzwi. Złapałam jego rękę i zgrabnie opuściłam auto, mrużąc oczy od fleszy. Dobrze, że nauczyłam się wysiadać bez rozkraczania nóg, bo nie chciałam by zdjęcie mojej bielizny oglądała cała Ameryka.

- Jak się czujesz po zdradzie Billa?!

- Zamierzasz mu wybaczyć?!

- Dlaczego zgodziłaś się udawać jego kochankę?

- Na zdjęciach wyglądaliście na bardzo zakochanych!

Nawet nie zdążyłam zareagować, kiedy te hieny mnie otoczyły, odpychając Alana. Nie mogłam normalnie spojrzeć, bo światła mnie oślepiały.

Ktoś mnie popchnął, torebka wyleciała mi z rąk. Wrzask się nasila, więc zasłaniam uszy rękami. To dla mnie zdecydowanie za dużo. Za głośno. Wszyscy na mnie napierają, a ja mam ochotę uciec.

Robię krok do przodu, ale ktoś podstawia mi nogę. Przewróciłam się i pochłonął mnie tłum.

Dlaczego akurat teraz?

Chwyciły mnie czyjeś ręce, ktoś znowu podstawił mi obiektyw przed twarzą. Próbowałam zasłonić oczy przed światłem, ale błyska ich tyle, że wszystko zaczyna się wokół mnie rozpływać.

Chciałam się uwolnić, ale to ich bardziej ucieszyło. Zdjęcia będą przecież więcej warte.

Zamknęłam oczy ponownie, modląc się, by dali mi spokój, ale tak się nie dzieje. Byłam pewna, że pod tym naporem upadnę ponownie.

Wystrzał z broni i nagły atak paniki powinien mnie ocucić, postawić do pionu.

Ale tak się nie stało. Zamiast tego uniosłam się do góry.

- Rozejść się!

Otworzyłam oczy i ujrzałam przed sobą mojego wybawiciela. - Lucas...

- Już wszystko w porządku.

Drzwi od restauracji otworzyły się od razu i zamknięto je przed fotografami. Nie chciałam go puszczać, miałam ochotę się rozpłakać.

Ale ja nie płaczę, nie będę.

Usiadł ze mną na kanapie i zaczął kołysać. Tylko przez szybkie bicie jego serca nie wiedziałam kogo chciał uspokoić, siebie, czy mnie?

- Będziesz się tłumaczył za zbędne użycie broni - mruknęłam i odsunęłam się od niego.

- Czy ty akurat teraz musisz o tym myśleć?

- Nic ci nie jest?

Dopiero teraz do mnie dotarło, że stoi przy nas Bill z resztą. To dlatego Lucas tu jest.

Kiwnęłam tylko głową i wstałam. Tylko nie pomyślałam o tym, że będzie mi się tak kołować w głowie. Wystarczyło bym lekko się zachwiała, a schwytały mnie tym razem dłonie wokalisty.

- Nie potrzebuję twojej pomocy.

- Nie kłóć się już ze mną, proszę cię.

- Ja się kłócę?!

- Dobra, moi drodzy - Natalie klasnęła głośno w dłonie, zwracając na siebie uwagę. - Skoro Elisa i Alan również jedzą w Madeo, to najrozsądniej będzie, jak do nas dołączą. Siedzenie przy oknie nie jest dobrym pomysłem.

- Mamy wynajętą salę, nikt tam nie będzie nas nachodził - dodał Tom.

- Ellie, albo jedziemy do domu, albo zjemy z nimi, bo nie chcę ryzykować, że znowu cię napadną.

- Dobrze, zjemy z wami.

Złapałam Alana pod ramię, żeby pod żadnym pozorem nie zrobił tego ktoś inny.

Wnętrze było bardzo przytulne. Jasne ściany, ciemna drewniana podłoga. Chyba najbardziej urzekły mnie w tym miejscu świeżo cięte kwiaty i mnóstwo świec, które nadawały całkiem romantyczny klimat. Gdzieś w głębi grała cicha, włoska muzyka, kelnerzy donieśli dwie zastawy.

Chciałam od niego odpocząć, a teraz siedzę obok. Czy to jakaś zgryźliwość losu?

Madeo było moją ulubioną restauracją w Beverly Hills. Atmosfera tu jest zawsze wspaniała. To miła knajpa z autentyczną włoską atmosferą. Doskonałe jedzenie, świetny wybór win.

Kolacja we Włoszech jest najbardziej obfitym i zarazem najważniejszym posiłkiem w ciągu dnia. Właściciel powiedział mi, że to doskonały moment na spotkania w gronie rodzinnym i przyjacielskim i zazwyczaj jada się wtedy makaron albo zupę i drugie danie.

Zawsze kiedy tu jadam, nie obyło się bez Minestrone - zupy warzywnej, przygotowywanej głównie z cukinii, fasolki szparagowej, marchwi, zielonego groszku oraz szpinaku.

I tym razem się nie zawiodłam, bo dostałam ją z grzankami, które były ułożone w kształcie serca.

- Z czego tak się cieszysz? - Zapytał Tom, a ja uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.

- Za każdym razem kucharz próbuje ją zbajerować - wytłumaczył za niego Alan i poczułam na sobie JEGO spojrzenie. - Układa jej serduszko z grzanek, czy to nie słodkie?

- Bardzo - mruknął Bill i jednym haustem wypił wino, które przed chwilą nalał mu kelner.

Z początku myślałam, że kolacja będzie niczym stypa ze względu na moją potyczkę z wokalistą, ale bardzo się pomyliłam. Przy drugim daniu, ktoś zaszalał i zamówił Grappę.

Nie muszę mówić, jak to pięćdziesięcioprocentowy trunek opuścił zahamowania zebranych?

- Śliwka dziennie trzyma lekarza z dala ode mnie!

- Zastanawiam się kiedy ty w końcu dorośniesz, Tom - Ria klepnęła go w kolano, co wywołało większy śmiech w grupie.

- Uwaga! Mam pomysł - starszy Kaulitz odstawił kieliszek i wstał. - Jedźmy do Madhouse!

- To nie jest ten klub, gdzie biegają faceci przerobieni na baby z tymi śmiesznymi dzwoneczkami na sutkach? - Zapytał Andreas, a ja prawie się zakrztusiłam.

- Tak, to dokładnie ten klub - potwierdził Alan.

- I biegają tam karły i wielkie maskotki - dodał Bill.

- Chodzisz do takich klubów? - Zapytałam, zwracając jego uwagę. Oczywiście jego wzrok musiał chociaż przez chwilę zjechać na mój dekolt, przez co zrobiło mi się odrobinę gorąco.

- Dobrze się tam bawiłem.

- Nie wątpię - odsunęłam krzesło i wstałam od stołu. - Miłej zabawy, jadę do domu.

- Chyba żartujesz, jedziesz z nami - podszedł do mnie Tom i spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem. - Nie odmawiaj mi, proszę.

- Okej, okej - uniosłam ręce w geście poddania. - Ale tylko na godzinę.